Rebecca & Megan Lovell aka as Larkin Poe speelden voor de eerste keer een concert in België als headliner, en wat voor één!!! De talentrijke zussen wisten met hun set van frisse, moderne blues en rocknummers het talrijke publiek in La Madeleine te overtuigen in een sensationeel optreden.

De Lovell zussen zijn afkomstig uit Atlanta, Georgia opgegroeid in een wereld van bluegrass en americana muziek. Samen met hun oudere zus Jessica vormden ze de band The Lovell Sisters en brachten onder die naam twee albums uit. Wanneer Jessica in 2009 besloot de muziekwereld te verlaten besloten Rebecca en Megan door te gaan onder de naam Larkin Poe, de naam van een verre achter-achter-achter-achter grootvader en jawel familie van Edgar Allan Poe. Niet alleen de naam wijzigde, ook de muziek, een mengeling van blues en rootsrock overgoten met een zuiders sausje werd de nieuwe muzikale koers. In 2004 brachten ze hun eerste volwaardig album uit “KIN”, in 2016 krijgt dit album een remake onder de naam “Reskinned”, geproducet met een breder rockgeluid. De meisjes doen veel live ervaring op door onder meer met Elvis Costello en Conor Oberst te toeren. Het album “Peach”, genaamd naar de vrucht van hun thuisstaat Georgia, verschijnt in 2017. Het moderne jasje waarin ze de blues hier brengen zal ook hun volgend album, het verleden jaar verschenen “Venom & Faith” bepalen, een mix van eigen nummers en oude Delta blues nummers. Het steeds aanwezige lapsteel gitaarspel van Megan bepaalt inmiddels een groot stuk van het geluid en de krachtige zang van zus Rebecca en haar ronkende riffs geven de nummers een intenser rockgevoel.

Larkin Poe koos ervoor om als ‘independent musicians’ door het leven te gaan omdat het genre dat ze spelen toch een beetje in een hoekje zit, southern roots music staat nu eenmaal niet in de hitlijsten en krijgt weinig airplay op de radio dus ze moeten het van hun fanbasis en hun live gigs hebben, dit kan makkelijker zonder de bemoeienissen van een platenmaatschappij. Door remakes te maken van bekende nummers in hun eigen stijl en deze op YouTube te plaatsen verzorgen ze hun eigen marketing. Dat hun succes stijgende is merken ze, er komt steeds meer volk opdagen bij shows en na het concert in La Madeleine zullen ze zeker weeral wat zieltjes voor hun gewonnen hebben.

Als een volleerde ‘rockmadam’ trapt Rebecca het concert op gang, ‘do you want to hear some rock and roll’ gevolgd door een stevige riff en we zijn vertrokken voor 90 minuten rock and roll plezier. Rebecca springt in het rond met een brede glimlach terwijl zus Megan met haar eerste slidegitaarnoten laat horen waarom ze de ‘slide queen” is, “Summertime Sunset” zet de toon. De Lovell zussen worden live bijgestaan door drummer Kevin McGowan en bassist Tarka Layman hun vaste backing band. De leuke rocksong “Trouble In My Mind” is het enige nummer dat ze spelen van hun beginperiode. De meeste onder ons kennen het nummer “Black Betty” in de ‘Ram Jam’ versie van de jaren zeventig, maar het is bam-ba-lam er nog aan toe een oud bluesnummer van Huddie Ledbetter leert Rebecca ons, de versie van Larkin Poe mag er best wezen.

Hun nieuwe album “Venom & Faith” heeft het tot de eerste plaat in de Billboard Blues Albums geschopt en daar zijn ze zeer trots op en dankbaar naar de fans toe want zonder hun staan ze nergens. Rebecca Lovell is een echte frontvrouw, steeds met de glimlach op het gezicht, solide gitaarspel en zang, een grote podiumpresence. Zus Megan verrijkt de muziek met haar prachtig lapsteelspel, ze speelt al staande de lapsteelgitaar horizontaal, mooie harmony vocals en wandelt goedgeluimd het podium rond. Het is hun laatste show van deze tour in Europa en als blues ambassadrices halen ze de gospelblues van Robert Johnson nog eens van stal “Preacher Blues”. Na een stevig begin van de show is het tijd voor wat meer gevoelige nummers, zo is er “Freedom” een nummer dat Rebecca schreef om haar innerlijke demonen, haar angsten onder bedwang te houden. Rebecca heeft inmiddels de gitaar verruilt voor een banjo, blijkbaar één van de moeilijkste instrumenten om te stemmen, maar voor een oud blues nummer als “John The Revelator” is ‘bijna juist’ goed genoeg. Dat de zussen een erg hechte band hebben is ook op het podium duidelijk te zien, ze zoeken dikwijls elkaars aanwezigheid op om een solootje te spelen. En soleren kunnen ze, vooral Megan laat haar muzikaal kunnen schitteren in de ballad “Might As Well Be Me”!
Eén van de hoogtepunten van de set is zeker het nummer “Mad As A Hatter” een nummer over het mentaal ziek zijn van hun grootvader, iedereen heeft met deze problematiek wel eens te maken gehad in zijn familiekring, een ziekte waar te weinig over gepraat wordt. Een mooi opgebouwd nummer met geweldige vocalen van Rebecca, prachtige tekst en dito muziek.

“Blue Ridge Mountains” is een ode aan hun geboortestreek, vrolijke ‘mountain’muziek. Met nog maar eens een slide solo van jewelste, en een frontvrouw die het publiek haar dankbaarheid nog maar eens betuigt krijgen we zinderende rock and roll met het nummer “Wanted Woman-Ac/Dc”, natuurlijk zijn deze knappe dames ‘wanted women’!

Als bisnummer krijgen we een oer bluesnummer “Come In My Kitchen” van Robert Johnson. Ditmaal kiezen ze voor een sobere versie, een tamboerijn, een snaredrum en de slide van Megan, ook op deze wijze weet Larkin Poe te begeesteren. Elkaar omarmend verlaten de zussen Lovell het podium, wetend dat ze ook hier weer talrijke fans hebben bijgewonnen.

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers